دعا
یک نفر دلش شکسته بود
توی ایستگاه استجابت دعا منتظر نشسته بود
منتظر...
ولی دعای او
دیر کرده بود
او خبر نداشت که دعای کوچکش
توی چهاراه آسمان
پشت یک چراغ قرمز شلوغ
گیر کرده بود
او نشست و باز هم نشست
روزها یکی یکی
از کنار او گذشت
روی هیچ چیز و هیچ جا
از دعای او اثر نبود
هیچ کس از مسیر رفت و آمد دعای او
با خبر نبود
با خودش فکر کرد
پس دعای من کجاست؟
او چرا نمی رسد؟
شاید این دعا
راه را اشتباه رفته است
پس بلند شد
رفت تا به آن دعا
راه را نشان دهد
رفت تا که پیش از آمدن برای او
دست دوستی تکان دهد.
رفت
پس چراغ راه آسمان سبز شد
رفت و با صدای رفتنش
کوچه های خاکی زمین
جاده های سبز کهکشان سبز شد.
او از این طرف... دعا از آن طرف
در میان راه
با هم آن دو روبرو شدند
دست تو ی دست هم گذاشتند
از صمیم قلب گرم گفتگو شدند
وای که چقدر حرف داشتند...
برف ها کم کم آب می شود شب ذره ذره آفتاب می شود
و دعای هرکسی رفته رفته توی راه مستجاب می شود....
عرفان نظر آهاری
پ.ن : کاش همینطور باشه که میگه! باز هم شکر...
زندگی اجباری
شاید آنروز که سهراب نوشت تا شقایق هست زندگی باید کرد خبر از دل پر درد گل یاس نداشت.
باید این طور نوشت: هر گلی هم باشی چع شقایق چه گل سوسن و یاس زندگی اجباریست.
رنگین پوست
این شعر توسط یک بچه آفریقایی نوشته شده
وقتی به دنیا میام، سیاهم،
وقتی بزرگ میشم، سیاهم،
وقتی میرم زیر آفتاب، سیاهم
وقتی می ترسم، سیاهم،
وقتی مریض میشم، سیاهم
وقتی می میرم، هنوزم سیاهم
و تو، آدم سفید...
وقتی به دنیا میای، صورتی ای،
وقتی بزرگ میشی، سفیدی
وقتی میری زیر آفتاب، قرمزی
وقتی سردت میشه، آبی ای
وقتی می ترسی، زردی
وقتی مریض میشی، سبزی،
و وقتی می میری، خاکستری ای...
و تو به من میگی رنگین پوست؟؟؟
پ. ن : اگه به زندگی درست نگاه کنیم خیلی جاها....
تماشا
هنگام تولدم، فرشته ای بر بالینم خم شد و گفت: تو از پاره ای کوچک از این زندگی بزرگ بهره مند خواهی شد، اما، بی تردید تمامی آن را تماشا خواهی کرد.
کریستیان بوبن
پ.ن شک دارم بشه تمام زندگی رو تماشا کرد…
کیستم من؟
کیم من؟
ــــ دلقک روح خودم!